pierwotna forma herbu

herb Starykoń

Inne nazwy tego herbu: Antiquus Caballus, Antiquus Equus, Konie, Stary Koń, Szafraniec, Zaprzaniec.

Blazon: W polu czerwonym koń srebrny w prawo, z kopytami złotymi i popręgiem czarnym wpół; w klejnocie nad hełmem w koronie topór srebrny o stylisku złotym, wbity ostnem w koronę. Podanie o powstaniu tego herbu przekazuje nam Długosz.

Legenda: Było trzech braci herbu Topór - Sędziwój, Nawój i Żegota. Kiedy Żegota po wieloletniej podróży powrócił do domu, okazało się, że Sędziwój i Nawój podzielili między siebie cały majątek ojca, wyrzekając się brata. Widząc to Żegota przed królem dowiódł swoich praw do urodzenia i fortuny. Monarcha, chcąc mu wynagrodzić poniesione krzywdy i odróżnić od wyrodnych braci, nadał mu nowy herb - białego konia, na którym Żegota opuścił przed laty rodzinny dom. Jednak na znak, że pochodzi z rodu Toporczyków, topór z dawnego herbu został wyniesiony na hełm.

Herb z okresu Dynastii Piastów. Rok powstania 1079-1102. Rozpowszechniony w ziemiach: krakowskiej, ruskiej, w Wielkopolsce i na Śląsku.

Herbowni: Najpełniejszą listę herbownych stworzył Tadeusz Gajl w Herbarzu polskim od średniowiecza do XX wieku z 2007 roku. Lista zawiera 127 nazwisk:

Bagłaj, Bahłaj, Balicki, Baniewicz, Barwaldski, Bliziński, Bochnar, Bogdziewicz, Bogumił, Bogumiłowski, Bohdziewicz, Botwinko, Brzeszko, Brzeszkowski, Butrymowicz, Butwiłowski, Bystronowski, Bystrzanowski, Bystrzonowski, Cebulka, Chebda, Chełmski, Chorzemicz, Chorzeński, Cybulka, Czajęcki, Czartorejski, Czartoryski, Czebulka, Donatkowski, Dulemba[potrzebne źródło], Dulęba[potrzebne źródło], Gliwicz, Goremiecki, Goryniecki, Gorzycki, Gorzyczański, Gradecki, Grodecki, Gromnicki, Hebda, Hinek, Hynek, Jasica[potrzebne źródło], Kasprzycki, Kąkolewski, Kempski, Kępski, Kladorubi, Kliczkowski, Knot, Knoth, Konkolewski, Kwaśniewski, Kwaśniowski, Kwaśnoborski, Lednicki, Machnicki, Maj, Majewski, Masecki, May, Mezwecki, Miedzwiecki, Miedzwiedzki, Miedźwiecki, Miedźwiedzki, Miezwiecki, Mieźwiecki, Młodziejewski, Młodziejowski, Modlnicki, Myszkowski, Nahojewski, Nahojowski, Nałęcz-Majewski, Namowicz, Nanayko, Naswojewski, Nawlicki, Nawojewski, Nawojowski, Nenajko, Nosal, Nosala, Nowiński, Opęchowski, Pietruski, Piotruski, Poborowski, Polanowski, Połujański, Ptasiński, Regi, Regis, Siciński, Siemieszowski, Siemiuszewski, Siemuszewski, Siemuszoski, Staniewski, Staszewski, Strachota, Sulimierski, Sulimierski, Sulimirski, Sulmierski, Synowiec, Szafraniec, Szafrankiewicz, Szafrański, Szarbski, Szulmierski, Szulmirski, Tiachowski, Trojanowski, Turebski, Turecki, Węnatowski, Wielogłowski, Wielopolski, Włostowski, Wnętowski, Wołczek, Worms, Wronicki, Wroniecki, Wroniński, Zaprzaniec, Zawadzki, Zbicki, Zibulka, Ziemiecki, Ziemięcki, Żarski.

herb Bersin

Blazon: Na tarczy dwudzielnej w pas w polu górnym, czerwonym, chusta (nałęczka) biała związana, okrąg tworząca (jak w herbie Nałęcz), po bokach jej po gwieździe sześcioramiennej złotej. W polu dolnym, złotym, koń biały z czarnym popręgiem (jak w herbie Starykoń). W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie, a na nich skrzyżowane kotwica i siekiera złote.

Polski herb szlachecki, nadany w Królestwie Polskim.

Najwcześniejsze wzmianki: Nadany 21 kwietnia 1847 roku Franciszkowi Berskiemu, generałowi inżynierów komunikacji lądowej i wodnej.

Herbowni: Berski.

herb Bystrzonowski Hrabia

Blazon: W polu czerwonym, na murawie zielonej, koń srebrny kroczący, o popręgu czarnym. Nad tarczą korona hrabiowska, a nad nią hełm w koronie, z którego klejnot: topór srebrny o stylisku brązowym, jakby wbity w koronę. Labry czerwone podbite srebrem.

Polski herb szlachecki, hrabiowska odmiana herbu Starykoń.

Najwcześniejsze wzmianki: Nadany z galicyjskim tytułem hrabiowskim 19 lutego 1801 roku Kajetanowi Edlerowi von Bystrzonowskiemu z predykatem hoch- und wohlgeboren (wysoko urodzony i wielmożny). Podstawą nadania tytułu był sprawowany przez obdarowanego urząd kasztelana małogojskiego oraz patent szlachecki z roku 1798.

Herbowni: graf von Bystrzonowski. Do tytułu tego rości sobie prawo kilka rodów Bystrzonowskich i Bystrzanowskich, nie mających jednak nic wspólnego z Kajetenem i jego potomkami.

herb Dosługa

Najwcześniejsze wzmianki: dziedziczny herb szlachecki przyznany dyrektorowi Departamentu Gospodarki Wodnej w Warszawie i Rezerwy Ceł, Osip Kaetanovu Majewskiemu, na podstawie patentu z 1836 roku, nadany przez cesarza Mikołaja I, 12 (24) maju 1842 roku.

Herbowni: Majewski.

herb Pisarzewski

Herbowni: Pisarzewski.

herb Wielopolski Hrabia

Herbowni: Odmiana herbu przysługująca hrabiom Wielopolskim.

Z nich: Jan otrzymał w 1656 roku od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł hrabiego S.I.R., Ignacy otrzymał w 1788 roku od cesarza Józefa II dziedziczny tytuł hrabiego w Galicji, potwierdzony w 1824 roku w Królestwie Polskim.

herb Wielopolski Gonza-Myszkowki Margrabia

Herbowni: Odmiana herbu przysługująca margrabiom Wielopolskim.

Z nich: Franciszek odziedziczył w 1729 roku ordynację pińczowską wraz z prawem do używania nazwiska, herbu i tytułów margrabiów Gonzaga-Myszkowskich na zasadzie primogenitury i pod warunkiem posiadania powyższej ordynacji.

Żródła:

Herby Polskie

"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl

Herbarz Polski

Herbarz Polski

Herbarz Polski

herb Starykoń w "Wikipedia"